آئین مستان

مرا ببخش ای خدای من

تویی یگانه دوای من

توی همیشه نوای من

به کوی عفوت نشسته ام

من از فراق تو خسته ام

به عشق مولای عارفان

دخیل حیدر ببسته ام

تو آگهی از نهان من

که خانه ات شد جنان من

منم منم میهمان تو

تویی تویی میزبان من

به رحمت واسعه حسین

به سوز و آوای زینبین

بیا و بگذر از این گدا

به مجتبا نور هر دو عین

من آمدم رو سیه ولی

به سینه دارم غم علی

به عشق  پاک علی نما

دل  سیا هم تو منجلی

علی علی جان علی علی

الا به رویم گشوده در

مرا ببخش و مرا  ببر

در این غم و غصه ی علی

به جان زهرا مرا بخر

ای نوای دل بینوای من خدای من

درد من، طبیب من، دوای من، خدای من

بر در خانه ی تو هدیه ی ناقابل من

ذکر من ناله ی من دعای من خدای من

این تو و کرامت و بزرگی و عنایتت

این من و جرم من و خطای من خدای من

حلقه های گنهم به یکدگر متصلند

بسته در سلسله دست و پای من خدای من

یا عبادی الذین اسرفوا کلام توست

ربنا اغفر لنا ندای من خدای من

به علی قسم مرا به صاحب الزمان ببخش

که بود امام و مقتدای من خدای من

شاکرم حضرت دلدار صدا کرده مرا

شاکرم بهر خودش یار جدا کرده مرا

از کجا لطف خدا شامل حالم شده است

گوییا یار سفر کرده دعا کرده مرا

من کجا محفل ذکر سحر دل شدگان

سبب از چیست که حق اهل بکاء کرده مرا

از خرابی گنه کیست نجاتم داده

آشنای حرم عشق خدا کرده مرا

روز پر معصیتم را چه کسی بخشیده

سائل نیمه شب خوان عطا کرده مرا

کیست ظلمت ز دلم برده و نورم داده

بین این سینه زنان جلوه نما کرده مرا

شکر حق هیئتیم سینه زنی پر شورم

کربلاییی شدم و یار صدا کرده مرا

خادم صحن و سرای پسر فاطمه ام

صاحب کرببلا، کرببلا کرده مرا

اگر سر را به زیر افکنده ام من   

  ز اعمال بدم شرمنده ام من

 ز نیکی خالی اما پر گناهم

  پناهم ده خدایا بی پناهم

خدایا خوب می دانم که پستم    

نمک خوردم نمکدان راشکستم

خزانی گشته از عصیان بهارم  

   به بازارت به جز اشکم ندارم

 گناهانم فزونتر از ستاره

    شده چشمم همه شب پر شراره

 ببین پرونده ام یا رب سیاه است  

    ورقهایش پر از جرم و گناه است

 چو می خواهی بسوزانی خدایا  

  میان آتش دوزخ تنم را

 عنایت کن مرا ای حی منّان    

به پیش قاتل زهرا مسوزان

 که او زخم همه ما را نمک زد     

میان کوچه زهرا را کتک زد

 همان کوچه که دستش را شکستند   

     دو دست شوهر او را ببستند

 شراره می کشید از در زبانه    

  چهل نامرد بود و تازیانه

آن حالتی خوش است که مستانه بگذرد

یعنی به زیر مِنّت پیمانه بگذرد

روزیِ ما به دست کریمان آشناست

کفر است پای سفره ی بیگانه بگذرد

تا حال کجای عالم دیدی آدم وقتی می خواد پیش صاحب خونه ی با صفا بره، میخواد مهمون بشه دست خالی بره، با لباس نجس آلوده بره، این نمی دونم ای مهربون من اما من اینو دیدم وقتی کریم سفره وا میکنه مهمونای خوب و تر و تمیزش که میان بدبخت بیچاره ها میان در خونه کاسه ی غذا به دست میگیرن، امشب مهمون بد تو اومده، من که از ماه رجب و شعبان چیزی نفهمیدم، میدونم کار نکردم اما میخوام کاری بکنم دلت به رحم بیاد، دست های خالیت بلند کن بالحسین الهی العفو؛ چی میخوای بگی امشب گدای بی وفا،

سوگند می خوریم که ما گنج می شویم

یعنی یه روزی خوب میشم

سوگند می خوریم که ما گنج می شویم

یک شب اگر که شاه ز ویرانه بگذرد

نمی خوام خورده بگیرم، من کی باشم به هیئتی امام حسین بی احترامی کنم، اما خودمونیم اینقدر گناه کردیم چشامون دیگه خشک شده، اشکی نداریم و حالی نداریم، یه زمانی اسم امام حسین که میومد دلامون می لرزید، این چشما دیگه حرومی شده، اگه ماه رمضون از دست بدم چکار کنم....

سوگند می خوریم که ما گنج می شویم

یک شب اگر که شاه ز ویرانه بگذرد

خدمتگذار اهل خرابات اگر شدی

ایام نوکری تو شاهانه بگذرد

ما عقل خویش را سر عشق تو باختیم

بگذار عمرمان همه دیوانه بگذرد

سائلی بی دست و پایم راه را گم کرده ام

عبد کوی هل اتایمراه را گم کرده ام

بس که دوری جستم از این بارگاه با صفا

آستان صاحب درگاه را گم کرده ام

آشنایم، نیستم از فرقه ی بیگانگان

چند روزی دلبر دلخواه را گم کرده ام

دردهایم را نگفتم چند گاهی با طبیب

شد دلم بی غمگسار و چاه را گم کرده ام

قدر عشقت را ندانستم، شدم مشغول خویش

خیمه ی زیبای ثارالله را گم کرده ام

ای یگانه تکسوار پهن دشت انتظار

شرمسارم، حجت الله را گم کرده ام

گوش جان نسپرده ام بر یا لثارات الحسین

راه قرب کوی آن خونخواه را گم کرده ام

کربلا کوته ترین راه است تا درگاه دوست

با که گویم این ره کوتاه را گم کرده ام